Instalacións Culturais

A carabela era un tipo de barco utilizado na Idade Media, moi apto para a navegación atlántica, utilizábase para o transporte e comercio de mercadorías aínda que en tempos de guerra tamén se artillaban para este fin.

Os emblemas identificadores son a bandeira de Castela, León e Aragón, a bandeira dos reis Isabel (Y) e Fernando (F) e a cruz que sempre acompañou as monarquías ibéricas.

Tecnicamente é unha embarcación a vela con 3 paus: mesana, maior e trinquete, velas cadradas no maior e no trinquete e vala latina (triangular) na mesana; ademais de un bauprés. O temón na popa é recto, de codaste e manexase cunha pala de temón de forma manual polo temoneiro ou piloto. O temón circular de volante aínda non existía nesta época.

Para o seu proxecto de expedición ao descoñecido, Colón contou coa asociación dos irmáns Pinzón, comerciantes de Palos de la Frontera que, como mariñeiros experimentados, escolleron as dúas carabelas: a Pinta e a Niña. O barco que capitaneou Colón era unha nao, de maior tamaño que a carabela. De nome Santa María, popularmente era coñecida como “a galega” porque foi construída na Galiza. Non está claro se en Pontevedra ou Baiona. Exhíbese unha maqueta na Casa da Navegación.

A carabela Pinta co seu capitán Martín Alonso Pinzón foi o primeiro barco desta expedición que regresou. O 1 de marzo de 1493 chegou a Baiona, o que nos converteu no porto de Europa que coñece a noticia do encontro de novas terras ao outro lado do océano. Colón chegou tres días máis tarde a Lisboa.

A carabela chegou maltreita e o seu capitán moi enfermo. Aquí reparouse, cargou auga e comida para poder regresar ao seu porto de orixe: Palos de la Frontera, en Huelva. Pinzón coñecía ben o porto de Baiona e incluso á súa chegada atopou aquí o seu fillo que viña dos Tercios de Flandes.

Das novas terras trouxeron mercadorías exóticas e un par de indios taínos, que era a poboación que vivía nas Bahamas, as Antillas Maiores e o norte das Antillas Menores; pero debido ás condicións da viaxe un deles faleceu.

Non coñecemos o número exacto de persoas que viaxaron na Pinta, pero calcúlanse entre 23-27. As condicións de vida a bordo eran moi duras, durmindo ao raso ou sobre a carga e cunha alimentación particular. Nunha viaxe tan longa os alimentos estragábanse, o que podía producir numerosas enfermidades. O escorbuto, por non comer froitas nin verduras, era a principal enfermidade que minguaba as tripulacións, ademais das ratas no barco.

A tripulación estaba composta por grumetes, mariñeiros, alguacil, notario, médico, o propietario do barco ou capitalista inversor, piloto ou temoneiro e o capitán, ademais de carpinteiros e calafates. Ao ser de madeira o barco precisaba de reparacións periódicas para manter a estanquidade, mediante o calafateado cunha mistura de esparto e breas, repoñer carpintarías danadas, velame roto ou adaptar novos elementos.